The Bandoneòn player and composer Ástor Pantaleón Piazzolla (born March 11, 1921 in Mar del Plata; died 4 July 1992 in Buenos Aires) is considered the founder of Tango Nuevo, a further development of the traditional Tango Argentino.
Piazzolla has developed his own musical signature, an always personal and unique language, easy to distinguish from the wide variety of 20th century music styles. His great strength was his integrative potential as a composer. Just this sovereignty of assimilation, this picking up of different currents determines his style. The name PiazzoIla stands for extremely exciting and yet sad music, which is still full of energy, sensuality and joie de vivre.
Throughout his life he composed more than 300 tangos and music for nearly 50 films, recorded around 40 records, collaborated with writers and visual artists and cooperated with the Tanztheater of Pina Bausch.
During the military dictatorship in Argentina from 1976 to 1983 Piazzolla lived in ltaly, but always kept returning to Argentina. In particular, the period 1978-1988 is the highlight of his career. During this time, he became very famous with his second quintet: Pablo Ziegler (piano), Fernando Suarez Paz (violin), Horacio Malvicino (guitar) and Hector Console (double bass), also earning great success at home in Argentina. After the end of the military dictatorship, Piazzolla returned to Buenos Aires, where he was named an honorary citizen of the city in 1985, seven years before his death. At the age of 65 he published the impressive late work Tango Zero Hour (1986), the man from Buenos Aires now been regarded as a living legend. In August 1990 he suftered a stroke while in Paris, which made further composing and performing impossible. Piazzolla died two years later in his hometown. Only some time later it was recognized also in Argentina what genius Ástor Piazzolla had. The simultaneous complexity and emotional expressiveness of his works have excited since musicians of ali styles and from all over the world. Unlike traditional tango, Piazzolla’s compositions are not necessarily danceable, on the contrary, they mark a whole new direction of avant-garde music. To Piazzolla Tango is the equivalent of the Allemande or the Gigue to Johann Sebastian Bach. He uses counterpoint and polyphonic voicing, he adds musical elements of avant-garde exploit (bold harmonies, new ways of playing the instruments) He indeed composes music that originates from dance music, but takes it way beyond, as do composers such as Bartók, Ginastera and Villa-Lobos.
“Bandó” is an early composition of Ástor Piazzolla, standing strong in the tradition of classical tangos. The title is a nick name for the “Bandoneòn”, a harmonica instrument that originated in Germany in 1850, came to Argentina with German immigrants and quickly became the typical instrument of tango. In “Otoiio Porteiio” (Autumn) and “Primavera Porteiia” (Spring) are two works from the “Cuatro Estaciones Porteiias”, the seasons in Buenos Aires. Four pieces that adopt the idea of Vivaldi’s seasons, but were originally single compositions, even if they are often performed as a cycle. “Tres Minutos con la Realidad”, three minutes with reality, is a furious, virtuosic work that explores the boundaries of tonality and has clear reminiscences of Stravinsky and Bartók. “Kicho” puts the double bass in the foreground by an extended bass cadenza right al the beginning of the piece. lt was composed by Piazzolla for the double bass player of one of his ensembles, Enrique “Quicho” Diaz, hence the name. “Tango para una ciudad”, Tango for a city is a tribute to the composer’s hometown, Buenos Aires. “Soledad”, Loneliness, is the second piece from the suite “Silfo y Ondina”, which consists of the three parts: Fugata, Soledad and Final. A quiet, contemplative composition with great climax and long musical lines.

Dit is het tweede tango album van violiste Isabelle van Keulen en haar ensemble, met muziek van de Argentijn Astor Piazzolla, dé tangocomponist bij uitstek en vermaard bandoneonspeler. Ook dit album werd, net als het eerste in de reeks van tango-albums van het ensemble, met veel enthousiasme door de critici ontvangen.

Het eerste stuk van deze opname Bando, draagt de bijnaam voor de bandoneon, een rond 1850 in Duitsland ontwikkeld harmonica-achtig instrument dat Duitse immigranten meenamen naar Argentinië. Het werd al snel het typerende instrument voor de tango. Bando is een vroege compositie van Piazzolla en draagt nog de strakke kenmerken van de traditionele klassieke tango.

Titelsong

De titelsong Le Grand Tango is een ongebruikelijk stuk in het werk van Piazzolla. Hij schreef het in 1982, niet voor de geijkte combinatie van instrumenten van de Tango Nuevo, bandoneon, viool, piano, contrabas en elektrische gitaar, maar voor cello en piano. De componist droeg het op aan de wereldberoemde cellist Mstislav Rostropovitsj die, nog onbekend met de meesterwerken van Piazzolla, het stuk pas in 1990 voor het eerst in het openbaar speelde. In de tussentijd stond het stuk al wel op het concertrepertoire van vele cellisten en violisten, maar een arrangement voor een breder instrumentarium was er niet. Het, speciaal voor deze opname door bandoneonspeler Christian Gerber gearrangeerde, stuk voegt een totaal nieuwe dimensie toe aan de complexe timbres en harmonieuze lagen van deze compositie, door het gebruik van nieuwe instrumentatie en een strak arrangement in een beeldende toonzetting.

Vaarwel opaatje

Sinds 2 februari 2002 zullen de meesten onder u Adiós Nonino wel kennen. Weet u het nog? De traan van Máxima op haar bruiloft, op het moment dat Carel Kraayenhof dit lied, Adiós Nonino (Vaarwel opaatje), speelde? Het is een van de bekendste en meest uitgevoerde werken van Piazzolla, die het schreef na het overlijden van zijn vader.

Piazzolla's vernieuwing van de tango

Astor Piazzolla (1921-1992) componeerde meer dan 300 tango’s en muziek voor bijna 50 films. Hij nam ongeveer 40 albums op en werkte samen met schrijvers, beeldende kunstenaars en het danstheater van Pina Bausch. Piazzolla wordt beschouwd als de oprichter van de Tango Nuevo. Zonder de romantiek, het geweld, de erotiek en de toewijding van de traditionele tango, die hij als leeg en uitgehold beschouwde, te verliezen, vernieuwde Piazzolla de tango door toevoeging van elementen uit de Europese kunstmuziek, Argentijnse folklore en jazz; de tango kreeg een nieuwe vorm en betekenis. De muziek van Piazolla is opwindend en toch droevig, vol energie, sensualiteit en levenslust en is makkelijk te herkennen.

Isabelle van Keulen Ensemble

Isabelle van Keulen houdt van de tango. Ooit op haar zesde verjaardag kreeg ze een LP van Astor Piazzolla cadeau. Ze was meteen verkocht en werd een echte liefhebster van de tango. In 2011 richtte ze haar eigen Tango Nuevo ensemble op, het Isabelle van Keulen Ensemble, met als doel om de Tango Nuevo meesterwerken van Astor Piazzolla uit te voeren. Samen met bandoneonist Christian Gerber, pianiste Ulrike Payer en contrabassist Rüdiger Ludwig inspireert Isabelle het publiek op het hoogste niveau van perfectie en met muzikale intensiteit. Zo brengt het ensemble de aangrijpende schoonheid, melancholie en kracht van de muziek van Piazzolla op een directe manier over.

“Ihr Piazzolla überzeugt mit einer selten zu hörenden Intensität.” NDR

“Die Leidenschaft, mit der die niederländische Viotinistin die Musik Ástor Piazzollas spielt. Ihr Ensemble unterstützt sie mit größter Intensität und äußerst phantasievoll. Eine tolle Leistung!” Pizzicato

Grand Tango ist die zweite Einspielungen des Isabelle van Keulen Ensembles mit Werken von Piazolla. Das Isabelle van Keulen Ensemble wurde 2011 gegründet. Nach ihrer Carte Blanche-Konzertreihe im Concertgebouw von Haarlem in den Niederlanden war es der international renommierten
Geigerin und Bratschistin Isabelle van Keulen ein Anliegen, Astor Piazzolas Meisterwerke des Tango Nuevo auf höchstem technischen und musikalischen Niveau zu Gehör zu bringen. Das Isabella van Keulen Ensemble bietet dem Publikum mit seinen Konzerten ein Level der Perfektion und eine musikalische Intensität, die die ergreifende Schönheit, Kraft und Melancholie der Musik Piazzolas auf direkte und faszinierende Weise zum Ausdruck bringen.

Sowohl der Hessische Rundfunk in Frankfurt als auch der Norddeutsche Rundfunk erklärten das erste Album Tango! CD zur „CD der Woche“

Il secondo album del progetto Tango curato dall’Isabelle van Keulen Ensemble e dedicato alla produzione di Ástor Piazzolla.
Bandó è una composizione giovanile di Ástor Piazzolla, ancora fortemente legata alla tradizione del tango classico. Il titolo è il soprannome del "Bandoneòn", quell’armonica nata in Germania nel 1850, portata in Argentina da immigrati tedeschi e divenuta ben presto lo strumento tipico del tango. Con Otoiio Porteiio (Autunno) e Primavera Porteiia (Primavera) abbiamo due opere tratte dalle Cuatro Estaciones Porteiias, le stagioni di Buenos Aires. Quattro brani che adottano l’idea della Quattro Stagioni vivaldiane, ma che in origine furono concepiti singolarmente, anche se vengono spesso eseguite come un ciclo. Tres Minutos con la Realidad, «tre minuti con la realtà», è un brano virtuosistico e infuriato, che esplora i confini della tonalità con chiare reminiscenze di Stravinsky and Bartók. Kicho porta in primo piano il contrabbasso, con un’ampia cadenza subito all’inizio del brano. Fu composto da Piazzolla per il contrabbassista di uno dei suoi ensembles, Enrique ‘Quicho’ Diaz, di qui il nome. Tango para una ciudad, «Tango per una città», è un omaggio alla città natale del compositore, Buenos Aires. Soledad, «Solitudine», è il secondo brano della suite Silfo y Ondina, costituita da tre parti: Fugata, Soledad e Final. Una composizione calma, contemplativa, con un grande crescendo e ampie linee musicali.